Door blijven gaan

Hij sleepte het lichaam door de modder. Verbijsterd over hoe zwaar deze wel niet was. Deze klus had hij nooit alleen moeten doen. Zijn trots en eigenwijsheid speelden hem weer eens parten. Hij dacht dat hij beter was wanneer hij alleen werkte, maar in situaties als deze wenste hij toch liever iemand bij zich. Adrie bijvoorbeeld, die had hier wel raad mee geweten. Deze dode man was voor zijn sterke schippersarmen een makkie geweest. Dan was dit al lang achter de rug geweest en had hij niet hoeven staan te tobben hier aan de oever. Tot aan zijn enkels in de zuigende modder. Hij verstevigde zijn greep om de polsen van het lichaam, boog zijn knieën, gooide zijn gewicht naar achteren en trok wat harder. De laarzen van de man lieten twee diepe sporen na. Ook dat nog. Toen hij achterom keek om te zien waar hij liep, gleed zijn rechtervoet weg en viel hij, de armen van het lichaam op zijn dijen nu, alsof de dode man hem wilde liefkozen. Daarnet was de man niet zo liefkozend geweest. Hij had brutaal en dreigend gereageerd. Hij had zelfs een paar stappen vooruit gedaan in plaats van achteruit. Dit was niet de eerste keer geweest dat de bezetter hem bijna had overdonderd met hun onverzettelijkheid en zelfverzekerdheid. Hoe werden zij thuis toegesproken? Wat stond er in hun schoolboeken geschreven? "Geef hier dat pistool", had deze jongeman zelfs gezegd, zijn arm uitgestoken en zijn wenkbrauwen omhoog. Hij moet hebben gezien dat het pistool van een van zijn maten was geweest. Bang om de controle te verliezen had hij sneller dan hij van plan was de trekker overgehaald. Het geluid van het schot weerkaatste tegen de oevers van de rivier en het leek alsof er tegelijkertijd een tweede schot werd afgevuurd. Nu lag hij hier met deze man in de modder. Opstaan, zei hij tegen zichzelf. Door blijven gaan.